Δευτέρα 30 Απριλίου 2007

Σιδέρης Ισιδωρόπουλος, ένας ξεχασμένος νεκρός

Παρασκευή 30 Απριλίου 1976. Παραμονή Πρωτομαγιάς -την ώρα που σε ένα «περίεργο» δυστύχημα σκοτώνεται ο Αλέκος Παναγούλης- ο αγωνιστής μαθητής Σιδέρης (Ισίδωρος) Ισιδωρόπουλος, μέλος της «Μαθητικής Πρωτοπορίας», κολλούσε αφίσες της οργάνωσης «Κ.Ο. Μαχητής» (Κομμουνιστική Οργάνωση Μαχητής), για την συγκέντρωση της επόμενης μέρας που καλούσε η εξωκοινοβουλευτική αριστερά στην πλατεία Κοτζιά.
Κοντά στην οδό Πειραιώς στην προσπάθειά του να αποφύγει τη σύλληψη ο 16χρονος Σιδέρης χτυπήθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο, τραυματίστηκε σοβαρά και την επόμενη μέρα πέθανε στο νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί.
Στην πορεία της Πρωτομαγιάς εκείνη την ημέρα κυριάρχησε το σύνθημα «Ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα» αναφερόμενο στον Αλέκο Παναγούλη. Η χούντα είχε τελειώσει σχεδόν δύο χρόνια πριν. Η Πρωτομαγιά όμως του 1976 είχε νεκρούς, όχι έναν αλλά δύο. Ήταν οι πρώτοι νεκροί της μεταπολίτευσης που κατά σύμπτωση και οι δύο πέθαναν σε «αυτοκινητιστικά ατυχήματα» καλά ενταγμένα μέσα στο γενικότερο κλίμα τρομοκρατίας που είχε εξαπολύσει η κυβέρνηση Καραμανλή.
Λίγες μέρες μετά στις 4 Μάη χιλιάδες κόσμου συγκεντρώνονται στο Πολυτεχνείο για να διαδηλώσουν για τη δολοφονία του Σιδέρη και παρόλο που η πορεία προς τη βουλή απαγορεύεται από την αστυνομία, η οργή και η αποφασιστικότητά κυριαρχεί η πορεία πραγματοποιείται. Την επόμενη 5 Μάη ο κόσμος βγαίνει ξανά στο δρόμο, ίσως και παραπάνω από εκατομμύριο λαού διαδηλώνουν στην κηδεία του Παναγούλη.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σύντροφοι καλή Πρωτομαγιά....
σας αφιερώνω το παρακάτω έτσι για να ανατριχιάζουμε λίγο.

Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το 'δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός

Μα όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά

Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

ΟΡΓΗ ΛΑΟΥ είπε...

Μια και το έβαλες "μουσικά" το ζήτημα άκουσε (ή καλύτερα διάβασε αν δεν το έχεις ήδη κάνει) τον Επιτάφιο του Θεοδωράκη. Το μελοποιημένο αυτό ποίημα του Ρίτσου εμπνευσμένο από τα γεγονότα του Μάη του '36 στη θεσσαλονίκη. Αν προλάβω τις επόμενες μέρες θα γράψω σχετικά.

μαριάννα είπε...

Εύχομαι να μην υπάρξει άλλο αδικοχαμένο αίμα αγωνιστών στον κόσμο! Να τιμούμε και να θυμόμαστε αυτούς που «φύγανε» τόσο ηρωικά, αλλά να είναι οι τελευταίοι...
Καλό μήνα και κάθε καλό!